Ποιες είναι οι προτιμότερες μέθοδοι επίθεσης;

Τι είναι καλύτερο ; Γραμμική (επίθεση), κυκλική διάσπαση, κοψίματα, καρφώματα (με μαχαίρι), σπρωξίματα, λακτίσματα κτλ. ;

Κάποιες μέθοδοι επίθεσης και άμυνας μπορεί να είναι προφανείς για κάποιους ανθρώπους και όχι τόσο προφανείς για άλλους. Ωστόσο, συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με το ερώτημα, πώς να επιτεθείς  ή να εκτρέψεις (ένα χτύπημα) ή να αποφύγεις μια επίθεση.

Το συμπέρασμα είναι να προσεγγίσεις  πρώτος τα σημεία πίεσης του αντιπάλου, προκαλώντας επαρκή δύναμη ακινητοποίησης, αρχίζοντας με απλή απόσπαση της προσοχής του για ένα ολοκληρωμένο νοκ-άουτ και ακολουθώντας εγκαίρως αν χρειαστεί.

Ενώ ακόμη και το δέρμα είναι ένα σημείο πίεσης, αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να μας αποσπάσει την προσοχή, κανονικά ψάχνουμε για επίθεση σε σημαντικά διαθέσιμα σημεία πίεσης στην περιοχή της κεφαλής και του λαιμού ή στην περιοχή της βουβωνικής (λεκάνης). Αυτές οι περιοχές είναι τοποθετημένες σε ευθεία γραμμή από τα χέρια και τα πόδια μας στο κέντρο του σώματος και οι μηχανισμοί πλοήγησης και πρόσκρουσης παρέχουν την πιο αποτελεσματική και ιδανική προσέγγιση καθώς μεταφερόμαστε στην «καυτή ζώνη».

Συχνά, χρησιμοποιούνται σημεία πίεσης μακρύτερα από το κέντρο. Για παράδειγμα, τα γόνατα και η κορυφή του ποδιού ή τα χέρια και τα δάχτυλα. Η ζημιά σε αυτές τις περιοχές μπορεί να προκαλέσει επαρκή πόνο ακινητοποίησης και περιορίζει το εύρος της κίνησης των αντιπάλων.

Σημαντικές εκτιμήσεις στην επιλογή των μεθόδων επίθεσης, είναι τι κερδίζουμε από αυτήν και αν έχουμε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για να τερματίσουμε την αντιπαράθεση μετά την πρώτη επίθεση.

Μερικές από τις αρχές για την επιλογή ενός ή περισσότερων σημείων πίεσης ή μιας μεθόδου επίθεσης έναντι των άλλων, είναι η άμεση προσβασιμότητα του σημείου πίεσης και αν μπορούμε να προσεγγίσουμε με μια μέθοδο επίθεσης που θα έχει σημαντική δύναμη ακινητοποίησης ή επιβράδυνσης και θα μας δώσει αρκετό χρόνο για να συνεχίσουμε κατάλληλα.

Εάν ο αντίπαλός μας μπορεί να συνεχίσει να θέτει σε κίνδυνο τα σημεία πίεσής μας αμέσως μετά την επίθεσή μας, πιθανώς η επιλογή μας είναι λάθος. Το συμπέρασμα είναι το εξής : επαρκής απόσπαση της προσοχής επιβραδύνει τον χρόνο αντίδρασης, «σπάει» τη ροή των σκέψεων και κερδίζει περισσότερο χρόνο για να επιτεθείς και να φτάσεις πρώτος τα σημεία πίεσης. Ωστόσο, πρέπει να αναρωτηθείτε ποια είναι η επαρκής απόσπαση της προσοχής. Γνωρίζοντας ότι είναι δύσκολο να εκτιμηθεί, πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι είναι καλύτερο να χρησιμοποιήσετε δυσανάλογα υπερβολική δύναμη!

Η ιδέα της χρήσης σημείου πίεσης είναι να προκαλέσει επαρκή απόσπαση της προσοχής μέσω της εφαρμογής δύναμης, είτε στα νεύρα στο ανθρώπινο σώμα άμεσα ή έμμεσα, προκαλώντας τους να σηματοδοτήσουν ποικίλες διασπαστικές αισθήσεις πόνου, τραύματος και θανάτου.

Στο άθλημα της πυγμαχίας, το οποίο επιτρέπει χτυπήματα με γάντι στο εμπρόσθιο και στα πλάγια σημεία του επάνω μέρους του σώματος, το απότομο χτύπημα (jab) χρησιμοποιείται για την απόσπαση της προσοχής και ο σταυρός χρησιμοποιείται για την τελειωτική δύναμη. Αυτή η αρχή τακτικής τίθεται σε εφαρμογή με τη χρήση σειρών αποσπασματικών χτυπημάτων στο σώμα με τελειωτικό χτύπημα στο κεφάλι.

Σε πολλά αθλήματα Karate πλήρους επαφής, ένα χαμηλό λάκτισμα στο μηρό ή στην κνήμη, χρησιμοποιείται για να επιφέρει ένα πόνο διάσπασης ενώ ακολουθεί ένα λάκτισμα ή ένα χτύπημα στο κεφάλι καθώς ο αντίπαλος είναι ήδη απασχολημένος με την απόσπαση προσοχής.

Η προσποίηση (ή αντιπερισπασμός) στην πυγμαχία μπορεί να εφαρμοστεί σε λακτίσματα και επιθέσεις με μαχαίρι. Η ιδέα είναι να κάνεις κάποιον να σκεφτεί ότι δεχόμενος μια γροθιά να προσπαθεί να την εκτρέψει ή να την αποφύγει και στη συνέχεια να τον φέρεις σε μια βολική θέση για να επιφέρεις μια άλλη επίθεση.

Ωστόσο. Καθώς εκτελείται ένας αντιπερισπασμός, ο επιτιθέμενος στην πραγματικότητα ποτέ δεν ολοκληρώνει την πρώτη προβαλλόμενη επίθεση, αλλά αντ ‘αυτού θα σπεύσει στην επίθεση που ακολουθεί. Αν συνεπώς εκπαιδευόμαστε πάντα να αντί-επιτιθέμαστε  με τις άμυνες μας και δεν περιμένουμε ποτέ την πραγματική επίθεση για να συναντήσει την άμυνά μας, έχουμε γεμίσει τον εαυτό μας με αφροσύνη. Πρέπει να κάνουμε διάκριση ανάμεσα σε ένα χαμηλής δύναμης, χαμηλής ζημιάς χτύπημα αντιπερισπασμού, και μιας προσποίησης που δε χτυπάει το στόχο διότι το χτύπημα ή το λάκτισμα που δε χτυπάει το στόχο είναι σαν να δίνεις ένα δώρο σε έναν εκπαιδευμένο αντίπαλο.

Αυτός που χτυπάει τον στόχο με ανεπαρκή ζημιογόνο δύναμη, αλλά αρκετά για να αποσπάσει την προσοχή, μπορεί να βοηθήσει στην επιβράδυνση του αντιπάλου, δίνοντας πιθανότητες χρήσης σε επανειλημμένες προσπάθειες στον έλεγχο του αντιπάλου. Αλλά για τη συνολική τακτική προσέγγιση της αυτοάμυνας πρέπει πάντα να επιλέγουμε την καλύτερη επιλογή από κάθε περιοχή και γωνία που αναγκαζόμαστε να αρχίσουμε να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας. Η συνολική τακτική προσέγγιση είναι κρίσιμη για την ελαχιστοποίηση των πιθανών αποτυχιών.

Για να γίνει αυτό, πρέπει να εντείνουμε τις δεξιότητές μας για να αναγνωρίσουμε τις δυνατότητες ανάλογα με την απόσταση από τον επιτιθέμενο. Αυτό γίνεται βασικά μαθαίνοντας να αναγνωρίζουμε που ξεκινά η «καυτή ζώνη» (hotzone) και που τελειώνει. Η καυτή ζώνη, η περιοχή όπου μπορούμε να φτάσουμε φυσικά στον αντίπαλό μας, είναι μια ιδέα.

Όχι μόνο η πραγματική απόσταση από την προσέγγιση λαμβάνει χώρα, αλλά και η ικανότητα να αρχίσεις ένα μη προβαλλόμενο αιφνίδιο χτύπημα σε αυτήν την περιοχή παίζει μεγάλο ρόλο. Με άλλα λόγια, ο χρόνος αντίδρασης, ο χρόνος  που χρειαζόμαστε όχι μόνο για να δούμε την έναρξη της επίθεσης του αντιπάλου μας, αλλά και για να στείλουμε εντολή στα μέλη μας για να ανταποκριθούμε στην επίθεση με αμυντική ή επιθετική στρατηγική, ελέγχει τι θεωρείται η hotzone.

Ενώ η δύναμη που απαιτείται για αντιπερισπασμό δεν είναι μια ακριβής επιστήμη, και ορισμένοι άνθρωποι είναι λιγότερο ευαίσθητοι από άλλους, χρησιμοποιούμε καλύτερα την κοινή λογική για να καθορίσουμε πώς να διατηρήσουμε τη ζωή μας. Οι άγριες επιθέσεις με γυμνά χέρια απαιτούν είτε σχεδιασμό στην προσπάθεια να παραγάγουν υπερβολική δύναμη ή είναι πολύ αδύναμες στην προσπάθεια να πλήξουν αιφνιδίως με μια μη σχεδιασμένη επίθεση.

Το παιχνίδι είναι αρκετά διαφορετικό όταν έχουμε ένα αιχμηρό όπλο όπου δεν χρειαζόμαστε πολλή δύναμη και στην πραγματικότητα οποιαδήποτε επαφή όπως η πίεση μπορεί να προκαλέσει πλήγμα και το τράβηγμα μπορεί να προκαλέσει κοπή ή σχίσιμο. Ας μην το ξεχνάμε αυτό όταν αγωνιζόμαστε με γυμνά χέρια, διότι αν δεν αρπάξουμε το λαιμό η αν δεν τραβήξουμε τους όρχεις χάνουμε το χρόνο μας προσπαθώντας να χρησιμοποιήσουμε κινήσεις πρόσκρουσης χαμηλής ταχύτητας με τα χέρια και τα σώματά μας.

Έτσι εάν διατηρήσουμε την ηρεμία μας  μπορούμε να εκπαιδευτούμε να αναγνωρίζουμε την πιο αποτελεσματική προσέγγιση στην hotzone που μπορεί να επιφέρει ένας εισβολέας με την μπροστινή του πλευρά, είτε με άδεια χέρια, μαχαίρι ή ραβδί και να αρχίσουμε τη δοκιμασμένη τακτική μας απάντηση καθώς διαπερνά το φράγμα της περιοχής μας.

Χτυπήματα οποιουδήποτε είδους με γυμνά χέρια ή αιχμηρά όπλα πρέπει να αντιμετωπίζονται με την παύση κάθε πιθανότητας που μπορεί να έχει ένας επιτιθέμενος για να μας αποσπάσει την προσοχή με το τμήμα του σώματός του που εισέρχεται πρώτα στη hotzone: το λάκτισμά του, το χτύπημα με ανοιχτή παλάμη (σφαλιάρα) ή η απόπειρα να αρπάξει ή το χέρι που κρατάει μαχαίρι.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι επιτιθέμενοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν την κοινωνική μας κουλτούρα, για  να μας επιτεθούν όταν βρίσκονται ήδη στη hotzone – πονηρή έκπληξη. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να επαγρυπνούμε  και να αξιολογούμε συνεχώς την ασφάλεια του κοινωνικού μας περιβάλλοντος και να μαθαίνουμε να εντοπίζουμε τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες μας σε αυτό το εύρος.

Η επιλογή της μεθόδου επίθεσης ή άμυνας, είτε γραμμικής, κυκλικής είτε άγριας, κρίνεται από την εκτίμηση της πιθανότητας ενός επιτιθέμενου να επιτεθεί, να παράγει επαρκή δύναμη και να αποφευχθεί ο τραυματισμός γι ‘αυτόν.

Ωστόσο, για έναν αμυνόμενο θα πρέπει να βασίζονται στην απλή αποτελεσματικότητα, ώστε να ελαχιστοποιείται ο χρόνος αντίδρασης στο ελάχιστο δυνατό. Αυτό θα δώσει στον αμυνόμενο καλές συνήθειες να χρησιμοποιήσει την τελευταία δυνατή επιλογή για να υπερασπιστεί τη ζωή του και να κυριαρχήσει.

Τέλος, η απόσταση και η τοποθέτηση του σώματός μας κατά τη στιγμή της επίθεσης σε συνδυασμό με την αλυσίδα των αρχών άμυνας, καθορίζουν εάν η επίθεση θα είναι γραμμική ή κυκλική. Αν είμαστε κοντά, για παράδειγμα, η αρχική τοποθέτηση των χεριών μας θα διευκολύνει την προσέγγιση των πλευρών των σωμάτων των αντιπάλων μας. Τα πόδια μας θα μπορούσαν να προσφέρουν ευκολότερη πρόσβαση στα κάτω άκρα του επιτιθέμενου .

Σε αυτό το σημείο, στην πραγματικότητα ακόμη και η γραμμική επίθεση ξεκινά με ένα είδος κυκλικής συστροφής για να επανατοποθετήσουμε τις γροθιές μας ή να κλωτσήσουμε στο κέντρο καθοδόν προς τον στόχο!

(Μετάφραση κειμένου: Γιώργος Σαουλίδης)